Rozdział 1

Rozbiegam się. Odbijam od podłoża i skaczę z dwudziestu-metrowego klifu. W duchu czuję i mam nadzieję że wyjdę z tego bez szwanku. Robię to z byt często, żeby teraz mi się nie udało.

Podczas lotu czuje się wolna i zapominam o wszystkim co najgorsze. Biorę głęboki oddech, czuję zimne powietrze. Słyszę szum fal. I nagle zimna fala dreszczy przeszywa moje ciało. Ostatni głęboki wdech, moje ciało wpada do lodowatej wody. Przez dłuższą chwilę nie mogę się poruszyć, czuję chwilowy paraliż. W końcu zaciskam pięści i staram wypłynąć na powierzchnię. Zdążyłam już przyzwyczaić się do lodowatej wody. Staram się z całych sił dopłynąć na drugą stronę, stronę na której znajduje się niewielka plaża. Coś w stylu wysepki. Jest to jedyne miejsce na której czuje się zdecydowanie bezpieczna.

~

Piasek jest gorący, od złocistego słońca. Siadam pod jednym z drzew, i wtedy zauważam coś naprawdę interesującego.

Zrywam się i biegnę do ''skarbu''. Jest to srebrny medalion z napisem forever.

Rozglądam się do około, wątpię żeby ktoś go tu zgubił. Jestem tu prawie codziennie i nigdy nie natrafiłam na towarzystwo.

Zapinam go sobie na szyi i sprawdzam godzinę na błękitnym zegarku który zawsze noszę na lewej ręce. Ponownie rozbiegam się i skaczę do lodowatej wody, znów czuję zimno przeszywające moje ciało. Nie sprawia mi to już takiego bólu, jak dawniej.

Staram się płynąć najszybciej jak tylko mogę.

~

Dopłynęłam do klifu, i z ogromnym trudem postanawiam się wdrapać na samą górę.

W końcu znajduje się na szczycie, poje palce czerwone od wspinaczki pieką niemiłosierne. Spoglądam na kolana są całe we krwi, ręce są porysowane i pokaleczone. Moje ubranie jest całe czerwone i poszarpane. Zaciskam oczy i wstaję. Rozglądam, po czym powoli kieruje się ku zejściu.

Słyszę czyjeś kroki, słyszę jak ktoś głośno oddycha. Staję, i niespodziewanie odwracam się.

Naprzeciwko mnie stoi Daniel, chłopak z mojej szkoły. Wysoki brunet, piwne oczy i ten sam szarmancki uśmiech.

 

 

- Lena. – Cicho i z niepokojem wypowiedział moje imię.
- Spotkaliśmy, się trochę w niekorzystnych dla mnie warunków, Daniel - mówię z lekkim uśmiechem.
- Jak ty wyglądasz! - woła. 
-Chodź pomogę Ci!
- Nie, nie chcę twojej pomocy. Dam sobie sama radę!
- Nie, nie dasz. Nie kłóć się ze mną – Chłopak podbiega do mnie z niezwykłą prędkością i łapie mnie w pasie. 
- Pomogę Ci. - Szepcze swoim miękkim głosem. Patrzę prosto w jego oczy, za pewne kryją jakąś tajemnicę.
- No dobrze. Jeśli odpowiesz mi na jedno pytanie - patrzy na mnie nieufnie więc dodaję: - Tylko jedno.
- Dobrze, jeśli ty też odpowiesz na jedno moje pytanie - również stawia warunek.
- Dobrze. A więc jak się tu znalazłeś, skąd wiedziałeś gdzie mnie szukać?
- Nie szukałem Ciebie, znalazłem się tu... całkiem przypadkiem. A ty, jak dałaś radę wspiąć się tu całkiem sama ? - odpowiada.
-To drobiazg. W pewnym sensie taka codzienna, wspinaczka daje mi siłę i zapał do działania. Radzenia sobie z życiem. Trochę to dziwnie brzmi i za pewne pomyślisz sobie o mnie wiele różnych dziwnych rzeczy. Ale tak, zdecydowanie tak jestem. Dziwna ! - Jeszcze raz spojrzeliśmy sobie w oczy. Daniel bez słowa wziął mnie na ręce. Ucieszyłam się bo wiedziałam, że nie dojdę do domu z takimi ranami i strasznym bólem między innymi w okolicach nóg i rąk. W głębi czułam, że Daniel nie mógłby pojawić się to od tak. Akurat t w tym samym czasie co ja. Jego wymówka, nie wydaje mi się do końca prawdziwa. Ale nie powiem mu tego, nie teraz.